Stilte na de storm. Gekwetst trekken ze zich terug in hun eigen gedachten. Hier kunnen ze voorzichtig de wonden likken na het verbale geweld, terwijl op de achtergrond Sound of silence op de autoradio klinkt.
Waar is de goede oude tijd gebleven? Toen ze nog maatjes waren en het leek alsof er geen vuiltje aan de lucht was? Nu zijn ze tegenpolen, verwikkeld in een heftige strijd, terwijl de donkere lucht om hen heen steeds dreigender wordt.
Het luide geronk van een benzinemotor brengt hen terug in het hier en nu. Ze kijken elkaar aan. Het is alsof ze elkaar voor het eerst zien, alsof ze vreemden zijn. En toch is de blik die onbekend lijkt veelbetekenend.
Het is over.
Hoe mooi. Wat een prachtig 120 woorden stukje.
Mag ik de brutaliteit hebben om een suggestie te doen voor jouw zin?
‘En toch is de blik die onbekend lijkt veelbetekenend’
Aldus: Toch is jouw blik, in eerste instantie mij onbekend, zo veelzeggend.
Ik heb de woorden niet geteld, ik ging helemaal op in je verhaal.
Judith: aangrijpend geschreven. De zin waar Levja naar verwijst leest voor mij ook wat stroef.
Mooi. En nog wel in de auto. Ik struikel niet over die ene zin.
veel drama in 120 woorden, verloren liefde en verwijdering
Dank je wel voor de leuke reacties allemaal!
@Levja jouw zin dekt de lading veel beter denk ik, misschien heb ik me er te gemakkelijk vanaf gemaakt
@Judith: Verre van dat. Ik bedoel dat jij je er gemakkelijk van af hebt gemaakt. Integendeel; het is en blijft jouw stukje. Ik geef slechts weer hoe ik het voelde.