Ze is negen jaar, en speelt bij haar beste vriendinnetje Hedwig.
Een hele verzameling plastic diertjes ligt op de grond. Zij heeft er zelf ook veel, maar niet die gave kameel.
Ze twijfelt niet eens lang. Dan moffelt ze het beestje in haar broekzak. Fout, fout, ze weet het, maar toch…
Maar als ze even later moet niesen, trekt ze met haar zakdoek ook het gestolen goed uit haar zak. Hedwig kijkt verbaasd op: “Waar komt die nou vandaan?”. Ze doet net of ze het ook niet snapt.
Wat voelt ze zich slecht en ongemakkelijk. Ze heeft de kameel nooit meer aangeraakt.
En na een halve eeuw kan ze er nog steeds om blozen.
Sorry, Hedwig, ik zat goed fout.
Zou Hedwig dit ook lezen?
@Hadeke: tsja, goede vraag…denk eigenlijk niet dat het haar is bijgebleven..
@Lisette. Mooi, de verleiding niet kunnen weerstaan.
Lisette, voor een kind is het verschil tussen mijn en dijn nog erg lastig. Hoeft ze zich 50 jaar later niet voor te schamen lijkt mij.
@Han: maar God strafte toch (bijna) onmiddellijk..
@Ewald: ik wist heel goed dat ik fout zat, dus geen excuses, maar wel vergiffenis inmiddels
@Lisete. Het zal wel meevallen.
@Han: tis niet wereldschokkend hoor, maar wel iets dat ik nooit vergeten ben.
Ben het wel eens met iedereen hierboven dat het allemaal niet zo wereldschokkend is. Blijkbaar een mooie les voor je geweest. Dat maakt het , naast mooi verteld, ook een fijn verhaal om te lezen. Van mij een hartje.
Als je inziet dat een fout niet goed is, dan is dat alleen maar goed. Van onze fouten leren we. Goed stukje Lisette
@Arjan: mooi compliment, dank je!
@Levja: klopt, een van mijn eerste levenslessen