Hoe vaak we er geweest zijn, weet ik niet meer. Wel herinner ik me diverse bezoekjes met mijn moeder aan mijn opa en zijn tweede vrouw, die alijd ”tante’ Ans bleef heten.
Voor mijn moeder moet het moeilijk zijn geweest. Haar vader bezoeken met haar dochter, vernoemd naar haar jong overleden moeder. Na het heftige verdriet had haar vader zich herpakt, was vertrokken en hertrouwd met de zus van zijn vrouw.
Veel later vertelde mijn moeder dat deze zus de onaardige versie was van haar zachtmoedige moeder.
Als kind wist ik niets van deze situatie. Ik vond tante Ans gewoon een beetje eng. Als ze thee rondbracht, vroeg ze: “Blieft u ook een bonbonnetje?”.
Ik heb er nooit van gehouden.
@Lisette. Dan krijg je inderdaad een afkeer van iets. Jammer, want er zijn zulke lekkere bij.
Mooi, Lisette
@Lisette, mooi. Voeg = vroeg
@Ewald: dat weet ik inmiddels ook, hoor. Maar van mijn tante heb ik nooit kunnen houden.
@Irma: dank!
@Cora: dank, ook voor het attenderen op de typefout.
ik heb ook een tante gekend die lekkernijen opdrong, hield ik niet van.
@José: dank voor de herkenning! Ik verbind jou altijd met Brabant, klopt dat eigenlijk? Helaas speelt mijn verhaal dit keer in Zuid-Holland.
ik heb zeven jaar in den Bosch gewoond, hoewel de door mij bedoelde tante in Utrecht woonde