‘Dat weet ik heus wel,’ zei vader toen hij zich vergiste en op zondagochtend de klok een uur terugzette.
Ruzie hadden ze nooit, ‘hooguit wat wrevel’, zei moeder.
Zondagsavonds, na de stoofpeertjes, scrabbelden vader en moeder. De wrevel werd toch wel wreveliger als vader moeders woorden afkeurde: ‘Hartenlust, harteloos… Denk aan de tussen-n, moeder!’
De jongere heer Vreeswijk stopte dan de vingers in de oren als hij in bed lag. En nog dieper als vader en moeder in hun krakende houten ledikant met hartstochtelijke kreten hun wrevel gladstreken.
De patience kaartjes bergt hij op. Als laatste hartenvrouw. Alles is hem afgenomen: vader, moeder en nu weer een uur. En bij hem kraakt het ledikant niet; dat heeft het nooit gedaan.
@Han. Ik voel zo langzamerhand een zekere sympathie voor de heer Vreeswijk ontstaan.
@Ewald. Hij heeft het niet makkelijk.
Je tweede hartje vandaag. Arme jonge heer Vreeswijk. Ik heb met hem te doen.
@Mechtilde. De jongere heer Vreeswijk zal er blij mee zijn.
@Han, als vader de klok een uur terugzet, krijgt junior er juist een uur bij. Of zie ik dat niet goed? Vreselijk hoe sommige echtelieden elkaar met vader of moeder aanspreken. Hartje voor jou!
@Cora. Dank je. Nee, er staat dat vader zich vergistte. Bovendien: het uur dat de heer Vreeswijk is afgenomen, speelt in het heden, en niet toen.
Mooi Han, je zet een treurig beeld neer.
@Inge. Dank je. Het leven is voor sommige mensen melancholisch.
@Han: vergistte hij zich, of werd hij verast? ;))
@Lisette. Ik begrijp niet wat je bedoelt.
Je verhaaltje komt binnen. Ik wens de heer Vreeswijk een krakend bed.
@Simone. Namens de heer Vreeswijk hartelijk dank.
Zelfs de tijd zit Vreeswijk niet mee.
@José. Maar ach, wat is een uurtje op een mensenleven. Dank je.