Bonje hadden we.
Onuitgesproken irritaties en verkeerd begrepen woorden.
Meestal zijn die de volgende dag vergeten.
Deze keer bleef het doorzeuren; elkaar ontwijken, reageren met gesnauw en vuile blikken. We maakten het erger door wat we elkaar naar het hoofd slingerden.
Zo kenden we elkaar niet.
Wie zocht als eerste toenadering, met ‘sorry, schat’ of een dikke pakkerd en een welgemeend ‘en toch hou ik van je?’
Ach, wie die eerste stap zette, doet er niet toe. Rode tulpen en een aarzelend ‘sorry’ werden gevolgd door een glimlach op onze gezichten en een twinkeling in twee paar ogen.
Nu liggen we voldaan in elkaars armen en schallen met Boudewijn de Groot mee: ‘Als de rook om je hoofd is verdwenen.’
@Ton. Een citaat na een dubbele punt schrijf je met een hoofdletter, maar in dit stukje bij ‘Sorry, schat’ en ‘En toch hou ik van je’ twijfel ik daaraan. Naar mijn gevoel niet, maar helemaal zeker ben ik er niet van.
@Ton, @Ewald. Leuk stukje! Ik dacht ook aan Boudewijn. Je bent me voor
Delen van citaten of korte zoals hier, schrijf je inderdaad met een kleine letter. (Behalve na een dubbele punt.)
Hoi Ewald en Han,
hartelijk dank voor jullie feedback. In mijn enthousiasme werden de regels wat stiefmoederlijk bedeeld.
@Ton. Ik lees jouw 120 woorden pas nadat ik mijn stukje “Pleiterik” heb getypt en vraag mij nu met een glimlach af hoe frappant het is dat wij allebei bij het weekwoord aan het liedje van Boudewijn de Groot moesten denken. Een hartje. Alleen al uit sportiviteit.
Hoi Peter, zeker frappant, hoewel; met weekwoorden zal het vaker voorkomen dat ze bij verschillende mensen dezelfde associatie oproepen. Dankjewel voor je hartje!
Oh wat hou ik toch van een happy end. En van jouw verhaaltjes. Met een big smile zitten lezen Ton!
mooi romantisch verhaal Ton.