Je stond in de tuin toen mijn ouders ons huis kochten. Een paar jaar later ben ik geboren.
Uren kon ik schommelen in de band die aan een van jouw dikke takken hing.
Bij het cowboy en indiaantje spelen bond ik Tim altijd aan je vast.
Later vond ik het leuk om in jou te klimmen en op een van die takken te zitten. Op warme dagen lag ik in je schaduw.
Moeder zette ieder voorjaar altijd wel een paar takjes met katjes in een vaas op tafel.
Ik ben voor het eerst gekust bij jou en Tim heeft toen gelijk een hart in je stam gekerfd met onze initialen.
Maar nu lig je in stukken. Geveld door de storm.
@andrea bos: ach, dat is veel erger dan onze omgewaaide schutting!
Je hebt het gevoel goed weergegeven. Roerend in eenvoud.
Bedankt voor jullie leuke reacties
Da’s zeker een treurig einde voor jouw levensboom.