Mijn duim beweegt over de buitenzijde zodat de bladzijden in rap tempo langs mijn nagel raspen. Het ruikt heerlijk nieuw. De cover is kleurrijk. Maar het mooiste is mijn naam, duidelijk zichtbaar onder de titel.
Behoedzaam sla ik de eerste bladzijde open en schrijf: Het allereerste exemplaar is voor u. Zonder u was het er nooit van gekomen. Dan plaats ik mijn handtekening; een gedenkwaardig moment. De bijpassende bladwijzer leg ik bij het eerste hoofdstuk. In een opwelling besluit ik het haar direct te brengen.
‘s Avonds bezoek ik oma weer. Wat ligt ze daar vredig, alsof ze slaapt. Op het nachtkastje een boek. Mijn boek, waar ze vanmorgen nog zo blij mee was. De bladwijzer roerloos bij hoofdstuk één.
Oef,had ik maar ooit mijn grootmoeders mogen ontmoeten. Je stukje spreekt boekdelen voor mij, spreekt al heel mijn leven tot mijn verbeelding,
Irma, een lieve tekst. Ik deel je ontroering over je oma.
@Levja dankjewel, tja… oma’s…
@Cora dankjewel voor je reactie!
@Irma. @Levja. Ter relativering: ik heb twee oma’s gehad/gekend. Om mijn ene oma was ik te benijden. Wat mijn andere oma betreft … tja, mijn andere oma …
Een beetje relativeren kan idd geen kwaad, Ewald. En jij hebt in ieder geval weer stof voor een 120 woorden stukje
@Irma. Ontroerend mooi!
Irma: Dankbaarheid en respect mooi beschreven, ontroerend.
Zoveel kunnen zeggen in zo weinig woorden: ik word er stil van…
Dank jullie wel @Han, Berdien en Evert!
Mooi Irma, je oma komt er mee ‘tot leven”
Met de eerste alinea trek je me het verhaal in, ik voel met hp mee. Vooral die nagel. (Of eens ik mezelf de HP? Een eigen boek!) Het einde is ontroerend, mooie gedachte dat oma het boek wel heeft gezien.
Dat is mooi gezgd, Jose, dankjewel!
Ook mijn droom, Alice, en dankjewel voor je reactie!
Ook mijn droom, Alice, en bedankt voor je reactie!