23 december 2018. Het vlammetje van het waxinelichtje verlicht mijn moeders foto. Ik vraag: ‘Waar ben je nou toch?’
Als er veel dingen zijn waarin ik niet geloof, moet het aanbod van alles waarin ik kán geloven talrijker zijn. Maar als geloven weten zou zijn, had het wel zo geheten.
23 december 2005. Uit het krakende bureau pak ik de gevreesde bruine map. Op een vergeelde envelop staat in haar handschrift begrafenispolissen, op een andere adressen familie et cetera. De uitvaartleider heeft zojuist de rouwkaarten gebracht.
Het kunstkerstboompje dat ik eerder deze week heb gekocht, draait met telkens verkleurende lichtjes irritant piepend rond. Ik verbuig hem woest op mijn dijbeen: weg ermee!
De volgende dag koop ik een echte boom.
‘Als je eens wist, als je eens wist, hoe mooi, hoe mooi de liefde is.’
Een vrije vertaling van een mooi Limburgs liedje. Daar moest ik aan denken. Waar weten geloven wordt.
wat je in ieder geval weet is dat de dood van je moeder altijd in je voort blijft leven, bij mijn moeder was dat een jaar later dan bij jou, ook vlak voor de kerstdagen, al deed een boom er voor mij niet toe.
@José. Zo blijven het beladen dagen. Die kerstboom symboliseert slechts dat het leven gewoon doorgaat.