‘Over een poosje,’ had mama gezegd, ‘komt de ooievaar.’
‘Krijg ik een broertje of zusje?’
Mama knikte. Het leek wel of ze sterretjes in haar ogen had.
Ik kon het bijna niet geloven. Ruim acht jaar had ik hier naar verlangd. Eindelijk zou ik ‘grote zus’ worden.
Elke dag liep ik, direct uit school, regelrecht door naar de babykamer. Maar steeds was daar die teleurstelling als ik in het wiegje keek.
‘Je moet echt nog wat geduld hebben,’ zei mama dan, glimlachend.
Op een middag was papa thuis en trof ik mama huilend aan in haar slaapkamer. De sterretjes in haar ogen waren geblust. Schoorvoetend ging ik de babykamer binnen. Het wiegje was weg.
Vanaf die dag haat ik ooievaars.
@Irma, ach, wat verdrietig voor iedereen. Mooi beschreven, van binnenuit?
Ik geef een hartje omdat ik geen traantje kan geven hier.
Ontroerend en mooi!
Dank je wel, Lisette. Niet zelf meegemaakt, gelukkig!
Dank je wel, Marceline, ik ben blij met een hartje.
@Ton fijn om te horen!
Je raakt me Irma. Me dit jaar weer meer dan ooit gerealiseerd dat niet elke verwachting de juiste verwachting geeft. Nieuw leven blijft een groot geschenk.
Treffend en roerend. Rauwe ontwapenende realiteit. ?
Stukje van de week!
Irma: zo mooi geschreven over zo’n kwetsbaar deel van het leven.
Mooi! Ik hoop dat je later toch nog een keer een grote zus bent geworden?
@Irma. Heel mooi! het leven kan hard zijn.
Dank jullie wel, Levja, Mien, Berdien, Simone, Han voor jullie mooie woorden. Ik ben wel grote zus, hoor, van een ‘broertje’, slechts 13 maanden jonger…
Een droevig verhaal, uit het leven gegrepen.
Irma, een intens geschreven verhaal vol verdriet. Goed geschreven vanuit het kind. Invoelbaar.
Fijn dat het zo op jullie overkomt, Hekate en Nel!