Met het hart in de keel staart Debbie naar de speelplaats. Fietsjes, driewielers, loopauto’s staan verspreid zoals je zou verwachten als de kinderen ermee speelden. Maar er zijn geen kinderen, alleen een doodse stilte.
‘Wat…?’ hoort ze naast zich.
Debbie kijkt opzij. De vrouw schudt haar hoofd met een blik vol angst. Meer moeders arriveren. Iedereen staart en zwijgt.
Marian, de peuterleidster, verschijnt en loopt hoofdschuddend op de moeders af.
Iedereen dromt om haar heen en begint te praten. ‘Waar…? Wat…?’
Marian maant om stilte. ‘Ik weet het niet,’ zegt ze. Ze schudt haar hoofd en steekt haar handen afwerend op.
Meteen klinkt er opgewonden geroep en gelach. Vanachter de struiken komen de kinderen aangerend.
Debbie slaakt een diepe zucht.
Even hield ik ook mijn hart vast, totdat … Het doet mij denken aan de bus bij schoolreisjes.
Dank je, @Levja, daar doet het inderdaad aan denken, hè? Dit verhaal is geïnspireerd door een foto die ik gezien heb. Je kunt hem zien bij mijn bericht op fb.
Marlies, het zou zomaar een verhaal kunnen zijn dat je echt hebt meegemaakt. Zo komt het binnen. Ik voel de schrik?
Ik dacht ook meteen (nou ja, aan het einde van je stukje-eerst dacht ik erger…) aan die bus met schoolreisje. Leuk, een juf met humor!
@nancyB: Dank je. Het is puur fantasie!
@Alice: Dank je wel. Het verschil met de schoolreis-bus is wel dat in dit geval niemand erop bedacht was! De moeders schrokken echt!
Mooie aflevering, Marlies. De spanning is voelbaar.
Dank je, Nel!
Griezelig.