Zwart steken sparren af tegen deze barre nacht
verwarrende gedachten stampen alles nu tot halfzacht
zo blijf ik wachten als de hamer in mijn hoofd bonkt
zo ram ik deze VorK in een boomstronk
ik voel het woelen in het onderbuikgevoel
terwijl het materialiseert als een hond met een vuile smoel
zelfmedelijden blaft en valt aan als de volle maan zelfmedelijden straft
hard breken takken af in deze barre nacht
want al mijn ballast wordt met een VorK afgeslacht
zelfmedelijden hoor je janken in de maannacht
geef het geen aandacht
wat je nog herkent is het kwispelende staartje
maar verder zie je weinig van mijn zielige maatje
fel steken spetters af tegen deze grove bast
VmetdeVorK verteert nu zijn ballast.
Oef