Na een kleine werkpauze was ik weer terug op mijn stek. Toen ik mijn maatjes vroeg naar de mogelijke fusie, waarover ik had gehoord, stelden ze me gerust: “Het is erg stil op dat front, dus het zal wel niet zo’n vaart lopen.”
Twee maanden later zat ik in een voorbereidingsgroepje, waarin we missie en organisatiedoelen uitwerkten. Wanhopig werd er gezocht naar een overkoepelend thema dat de vijf organisaties verbond.
Ik vond het een heilloze operatie. Toch ging ik twee jaar later mee over, contrecoeur.
Mijn jaarlijkse tripje naar Schiermonnikoog bracht me de uitkomst. In alle rust kon ik zien dat ik moest vertrekken. Vergezichten doemden op van weer werken met plezier.
Na deze pauze kondigde ik mijn vertrek aan.
@allen: ik heb al veel mooie voorbeelden gezien van vervolgverhalen op deze site. Mijn versie behelst elke week het themawoord, verwerkt in een verhaaltje van mijn ervaringen met/op Schiermonnikoog.
@Lisette. Gaaf! Leuke uitdaging ook.
Graag wens ik je het paradijs op aarde toe en niet schier. Vaak (in mijn ogen) dichterbij dan je denkt.
@Arjan: ja, leuk hè?
@Levja: ik vind de reis erheen niet echt het gevoel van nabijheid geven, maar als ik eenmaal op de boot zit, waan ik me helemaal los van de wereld!
@Lisette, soms is het zo goed om na rijp beraad, gewoon een stap te nemen. Goed verwoord
@keesleeuw: dank, en soms is het ook goed om letterlijk wat afstand te nemen.