Doodsbang is ze, bibberend onder de tafel met af en toe een kermend piepje.
De pilletjes helpen maar een klein beetje.
Altijd hetzelfde tijdens de vuurwerkperiode, en ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet onberoerd blijf bij die ramenschuddende mortierknallen.
Toch moet er een keer geplast worden.
We kiezen een moment dat de straatsoldaten aan het eten zijn, en hopen dat ze er lang op moeten kauwen.
Langs de beek, de staart bijna onzichtbaar op de buik gevouwen.
Ineens springt er uit de bosjes een schreeuwende Hoody op me af, ik sta verstijfd van schrik!
Maar tussen mijn benen door schiet een raket tevoorschijn met opgetrokken bovenlip, woest grauwend en bliksemende ogen.
Ik ben gered door een ware heldendaad.
Een trouwe viervoeter, wees er zuinig op!