Schrijf mee!
« »

Communicatie, Fictie

Puppie, mummie en Poepie

8 september 2017 | 120w | Stella Matula | 5

Ik dobberde rond in mijn rustige gerieflijke wereldje. Soms hoorde ik vaag ‘koetsjekutsjiekoe, mmmlblblliefffff.’
Plotseling kreeg ik een gootsteenontstopper op mijn hoofd gezet en werd weggezogen. Ik spartelde, ik schreeuwde, vocht kwam in mijn longen. Licht bezorgde me een migraine-aanval.

Toen zag ik haar. Ze lachte gewoon! Boos keek ik terug. Even later werd ik in de armen gelegd van een man die ook lachte. Iedereen in de kamer lachte. Ze noemden me ‘Poepie’, terwijl ik gewoon Amenhotep heet. Dat is al 34 eeuwen zo.

‘Mama’, zeg eens mama dan? Ik schudde mijn hoofd. ‘Zeg maar papa, ja! Papa!’ Uiteindelijk gaf ik toe. Maar ik zal nooit preciés doen wat ze van me vragen.
Nu moet ik naar de logopedist.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Stella Matula of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

9 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »