Ik dobberde rond in mijn rustige gerieflijke wereldje. Soms hoorde ik vaag ‘koetsjekutsjiekoe, mmmlblblliefffff.’
Plotseling kreeg ik een gootsteenontstopper op mijn hoofd gezet en werd weggezogen. Ik spartelde, ik schreeuwde, vocht kwam in mijn longen. Licht bezorgde me een migraine-aanval.
Toen zag ik haar. Ze lachte gewoon! Boos keek ik terug. Even later werd ik in de armen gelegd van een man die ook lachte. Iedereen in de kamer lachte. Ze noemden me ‘Poepie’, terwijl ik gewoon Amenhotep heet. Dat is al 34 eeuwen zo.
‘Mama’, zeg eens mama dan? Ik schudde mijn hoofd. ‘Zeg maar papa, ja! Papa!’ Uiteindelijk gaf ik toe. Maar ik zal nooit preciés doen wat ze van me vragen.
Nu moet ik naar de logopedist.
@Stella: wat een mooie beschrijving een bevalling ‘van binnen uit’!
Hallo Lisette, dank je wel voor je mooie compliment!
@Stella. Grappig stukje!
migraine-aanval moet zijn migraineaanval
preciés – precÃés
@ Han Maas: Dank je wel voor het lezen, je compliment en de feedback. Ik kan het volgens mij niet meer veranderen nu.
Met ‘precÃés’ worstelde ik al even, ik kon nergens vinden hoe het nu precies moet.
@Stella. Dan moet je veelschrijver zijn. En je kunt dat aanvragen bij de redactie, als ik het goed heb. (Bij Frank.)
@ Han Maas: Dat ga ik in een later stadium doen, dank je wel voor de tip. Voorlopig heb ik nog niet veel geschreven, dit is mijn eerste verhaaltje op deze site.
de geboorte van de oermummie
Leuk en origineel perspectief, Stella!
@ José van Rosmalen: Ik vermoed dat Amenhotep aan reïncarnatie doet. In die zin is het een hergeboorte.
@ Nel Goudriaan: Dank je wel, ik ben blij dat je het leuk vindt!