‘Papa, kijk. ‘
We zijn druk bezig met de notenkraker. De bankschroefvariant. Langzaam duwt slag na slag een as de walnoot open. De ene keer wordt de noot verpulverd, de andere keer breekt hij in twee perfecte helften. Haar moeder is met ruzie vertrokken.
‘Kan je hier een bootje van maken?’
Ze houdt de notendop omhoog.
‘Natuurlijk.’
Ik ga aan de slag met satéprikkers, garen, een servetje en lijm. Ik maak een zeil, de optuiging en een bankje met drie poppetjes.
‘Hier, ‘ zeg ik en geef haar het knutselwerk. ‘Zie je. Je zit er samen met mama en met mij. ’
‘Ja, ‘ zegt ze opgewekt, ‘ook mama! ‘
Ze rent naar de gootsteen. Ik verpulver een nieuwe noot. Alleen.
‘Papa, hij is omgeslagen!’
Wat een mooie scene heb je beschreven. Ik voel me er thuis.
knap beschreven Hadeke, Het verpulveren van die noot staat hier voor veel meer.
een gebroken huwelijk in een notendop
@ Hadeke deze is heel erg goed?
Een paar beelden, een heel verhaal onder de oppervlakte.
Mooi geschreven, Hadeke.
Mooi geschreven, ik krijg meteen zo’n zielig gevoel van binnen.
Ha,ha!
Wat een sterk stukje Hadeke