Een man keert terug naar huis
Takkenbossen op zijn schouders, voeten gehard met gebarsten eelt
Het hoofd gebogen, troosteloos gezicht
De handen vastgeklemd achter zich, zorgen voor steun en evenwicht
Een vrouw keert terug naar huis
Haar vader verzorgd, eten klaar, zorgen voor steun en evenwicht
Twintig keer hetzelfde gesprekje over vroeger, achterdocht en alles kwijt
Het hoofd strak naar voren, handen machteloos om het stuur geklemd
Een kind keert terug naar huis
De hardwerkende vader en moeder komen later, het kind maakt het eten klaar
Zusjes vragen aandacht, ze neemt de telefoon aan, doet boodschappen
Het tollende hoofd kromgebogen over huiswerk, de hand krampachtig om de pen geklemd
Wie klaagt er, de levensbelasting van alledag is voor iedereen anders.
@Berdien, het doet me denken aan een rijmpje uit de familie van mijn schoonmoeder: “Werken, werken, altijd is het werkenstijd. En geen brood haast om te eten, zorgen drukken mij te neer, nergens zie ik uitkomst meer”, of zoiets….
@Berdien, en het leven is ook nog een harde strijd. Maar ik ken de tekst niet precies meer, en kan het op internet ook niet vinden. Welke protestant helpt mij hiermee?
@Lisette: rondvraag bij de vorige generatie levert geen aanvulling op het “werk”rijm. Helaas brandt de nieuwsgierigheid voort.
Je stuk raakt me diep. Heel intens.
Mooi verwoord hoe we inderdaad aan de buitenkant niet kunnen zien hoe iemands situatie werkelijk is. Indrukwekkend, Berdien.
Goed stuk, Berdien.
Mooi, mooi, mooi!Krachtig verwoord, krachtige tekst! En zo waar!
.
Berdien,
Prachtig stukje, poëtisch en indringend.
Mooi