Het terras van het café was verlaten op een stokoude man en de ober na. Ze zaten te schaken. Het café stond naast de oude suikermolen met uitzicht op Solitude Lake.
‘Goedendag, welkom in Triolet. Russisch? Brits?’ vroeg de ober.
‘Nee, Belgen. We zijn op doorreis naar Port Louis en nogal dorstig. Twee bier alstublieft.’
We lieten de folder van de botanische tuinen zien. Daar kwamen we net vandaan. Vooral de vijver, vol gigantische waterlelies, beviel ons.
‘Belgen? Echt? Zeg maar niet tegen mijn opa.’ Hij knikte naar de oude man.
‘Hoezo?’
‘De beste politie-inspecteur van Mauritius. Slechts één onopgeloste moordzaak. Een Russische gravin, gevonden in die klotevijver. Ze was getrouwd met een Belgische inspecteur. Zuur als grapefruitsap die geschiedenis.’
Dit verhaal moest ik gewoon schrijven. Drie jaar geleden deed ik mee aan een schrijfwedstrijd van Hebban.nl. Mijn verhaal ‘Mauritius Blues’ werd opgenomen in de e-bundel.
Hier kan je het nog eens lezen: https://h2oblogs.wordpress.com/2016/12/01/mauritius-blues/
Een heel bijzondere invalshoek. Graag gelezen.
Leuk stukje met bijzondere titel.