De lente is het einde van alles. Geen plekje gevonden, niets verwerkt.
Op zolder de kijkdoos, nooit weggegooid, laatste herinnering. Voor mama op die eerste lentedag.
Een ijsje kopen als beloning. Ooit, lang geleden, te kort geleefd. Leven heeft geen zin meer.
Klaartje steekt over. Auto nadert. Auto remt af. Klaartje blijft staan. Broertje zegt ‘kom maar, daar zijn de eendjes’. Klaartje steekt weer over. Auto trekt op. Een tikje, een ongelukkige val op de stoeprand.
IJsje nog in haar hand, geen beweging. Niets te zien.
Fractie van een seconde, oneindig leed.
Vader beschuldigt moeder en broertje.
Moeder zoekt naar antwoorden. Vader vindt de drank. Vader en moeder verliezen elkaar.
Verwerking bestaat niet.
Broertje voelt altijd schuld en zich schuldig.
Fictie/non-fictie.
Heel triest, Han. Boeiende verteltrant. Ik hoop voor jou persoonlijk meer fictie dan non-fictie.
Ewald, dank je. Het gaat over het dochtertje van een kennis. Vandaag is haar geboortedag.
Ik begrijp het. Dat vergeet je nooit.
Verdriet kan ècht onmenselijk zijn, Han. Hoe moet je verder na zo’n afschuwelijk ongeluk…
Alice, niemand heeft het antwoord denk ik.
Zulk groot leed is ook bijna niet te dragen. Ook voor de chauffeur niet, denk ik.
@Levja. Het zal je maar gebeuren, ook als chauffeur, inderdaad.
@Han, mooi beschreven met teruggehouden emotie
@Lisette. Dank je wel!
Han prachtig neergezet met die staccato zinnen. Dat alleen al geeft weer dat communicatie niet meer mogelijk is, of woorden hopeloos te kort schieten.
@Berdien. Dank je voor je aardige reactie, ook voor die op mijn andere verhaaltjes.
Han, zo abrupt kan het gaan, deze week hoor ik in de Dapperstraat een jonge vrouw van 22 jaar dood gereden!
het is een angstvisioen dat soms realiteit wordt