Het jongetje staat in zijn eentje op het verlaten schoolplein. Iedereen is allang opgehaald, hij staat als enige te wachten.
En dan, uiteindelijk, verschijnt er een man in pak.
“Papa!”
Het zoontje valt hem om de hals.
“Kijk wat ik heb gemaakt.” Hij glundert.
Uit zijn rugtasje komt een bontgekleurde kijkdoos tevoorschijn.
“Voor jou.”
De vader gooit met een zuur gezicht zijn sigaret weg.
“Kom. De auto staat dubbel.”
Eenmaal in het voertuig werpt de man een vluchtige blik op het knutselwerk.
“Zo. Mooi hoor.”
Dan richt hij zich met een diepe frons op de weg.
“Maar je moet erÃn kijken. Het is een kijkdoos.”
Het jongetje kijkt beteuterd.
“Oh. Nou, dat komt thuis wel, dan.”
En ze rijden weg.
Zou deze papa de bekeuringen betalen van de kinderbijslag?
To pay attention kost helemaal niets. Integendeel. Goed stukje.
Die man heeft het niet gemakkelijk; een alleenstaande vader met een zware baan plus daarnaast het huishouden en ook nog eens dat aandachttrekkertje achterin de auto die hem dagelijks met zijn in elkaar geflanste knoeiwerk lastigvalt.
Ik hoop niet dat de vader uit jouw stukje en de moeder uit de mijne een stel zijn. Een actueel thema, goed geschreven.
Goed geschetst.
Wat een ontroerend verhaal, Gustav.
De eenzaamheid van het jongetje is voelbaar.
Bedankt, allen!
O jakkes, dit vind ik kindermishandeling. Zo’n trotse zoon en zo’n hork van een vader. Bah.
Het wegwerpen van de sigaret is een sterke zin, Gustav. Mooi.
Gustav mooi weergegeven, een druk leven is niet makkelijk en dan opvoeden enz…
@ Alice en Marie van Overloon: Dank!
ja, een gruwelijk inkijkje in de onmacht van de vader