Hisse denkt de zee te horen. Als ze haar ogen opent, zucht ze van teleurstelling. Een gestage regen daalt neer op het woud. De sprankelend groene wereld van gisteren oogt nu grauw, kil en levenloos.
Ergens in de verte klinkt een geluid dat Hisse niet meteen herkent, maar Bor wel. Hij komt overeind, schraapt zijn poten en spitst de oren. Als bevroren blijft hij staan. Dan hoort Hisse het ook. Geblaf en luide kreten…
Hisse weet van wie de stemmen zijn. Knut en Olaf vonden hun broer en weten wie hem doodde. Ze komen eraan om Leif te wreken. Hisse hoort doodsbang te zijn voor wat ze met haar zullen doen. Maar zij glimlacht enkel en streelt Bors ruige vacht.
Hay, je weet een mooie sfeer te creëren.
Dank je Ewald! Die sfeer volhouden, er een samenhangend verhaal van maken en er ook nog eens voor zorgen dat elk stukje op zichzelf leesbaar blijft, is de uitdaging. Eens kijken hoe lang het me deze keer lukt…
Het leuke van een feuilleton vind ik, dat je niet alleen de lezer, maar ook jezelf kunt verrassen met ontwikkelingen die je niet vanaf het begin hebt zien aankomen.
Zolang je oprecht plezier in het verhaal hebt en niet krampachtig vervolgstukjes schrijft, moet het toch langere tijd vol te houden zijn.
We gaan het zien, Ewald. Ik zie wel wanneer het schip strandt.
Succes, Hay!
Prachtig vervolg, Hay: mooi van sfeer en goede spanningsopbouw.
En weer gelukt om er een zelfstandig verhaal van te maken. ?
Ik voel me bijna Hisse, echter ik ben nog steeds in het ongewisse.
Dat ze helemaal niet bang is, maakt het voor mij minder geloofwaardig, maar tegelijkertijd maakt het mij ook nieuwsgierig.