Al vroeg heeft Henk de verjaardagsdoos van zolder gehaald om de kamer te versieren. De slingers hangt hij op aan de -daarvoor bestemde- spijkers en over de stoel van Anja hangt hij een bloemenkrans van crêpepapier.
Zoals elk jaar maakt hij haar lievelingsontbijt klaar: toast met honing en een gebakken ei.
Anja komt stralend binnen. Als ze in de stoel plaatsneemt, maakt Henk een rondedansje en zingt daarbij: ‘Lang zal ze leven …’
Het is tijd voor het cadeau. Hij geeft Anja de bekende roze envelop.
‘Oh heerlijk, Henk, een midweek naar ‘ons’ huisje in Putten.
‘Kijk eens op de achterkant.’
‘Het is je weer gelukt: nummer vijfenvijftig.’
‘Volgend jaar nummer zesenvijftig, zegt Henk en hij geeft haar een dikke pakkerd.
Dag Nel,
ik ben jaloers op jouw Anja (en ook op Henk :))
Mooi in al zijn eenvoud! En grappig gevonden met die huisnummers. Van mij een hartje!
@Nel:ik ben benieuwd hoe het komt dat je zo goed in deze levens kunt inleven.
Je “kweekt” begrip voor types als Anja en Henk. Ik ken mensen die inderdaad al zo lang naar dezelfde plaats, hetzelfde hotel en zelfs dezelfde kamer gaan op vakantie.
Marijcke, Arjan, Lisette, Nancy, Levjs, dank voor jullie reacties.
Lisette, Henk en Anja zijn een mengeling van een bekend stel, van verhalen die ik hoorde en veldonderzoek in de ANWBwinkel.
Helaas heb ik weinig gelegenheid om te reageren momenteel ivm vakantie.
Ik lees wel en plaats hartjes.
Hoi Nel, die hele serie is zo mooi! Zo echt, zoals je ze beschrijft. En nu ook, de symboliek in de kleine, maar betekenisvolle dingen! Prachtig!
Dank je, Ton!
?
@Nel. leuk vervolg.
Heerlijk!