Dertien is ze, bloedmooie vrouw in wording maar ook nog steeds een lief kind.
Niemand van haar generatie kijkt nog in spiegels, althans niet om zichzelf te ontmoeten.
Het meisje is zich bewust van het vreemde contact met haar vrienden. Wat ze ook probeert, ze kan de sprank in hun ogen niet vinden.
Ook volwassenen kan ze niet bereiken, daar ziet ze agenda’s en meningen in ogen die langs haar heen glijden.
Op haar veertiende staat ze drooggehuild langs het spoor. De wanhoop voorbij, het gevoel dat haar ziel zonder bestemming is en nergens thuis zal komen.
Dan staat ineens de oude vrouw naast haar. De zachte grijze ogen kijken haar met vrede en vriendelijkheid aan.
Daar is dan liefde.
Prachtig, Berdien!
Het zou m.i. het proberen waard zijn hetzelfde verhaal te schrijven niet vanuit het perspectief van de alwetende verteller, maar helemaal vanuit de ervaring van het meisje.
Hoe meer je in de huid van de hp kruipt, des te sterker wordt je verhaal, kreeg ik eens als schrijftip. Daar moest ik nu even aan denken.
Goede tip van, Nel. Een dertienjarige buitenstaander is een interessant gegeven.
Graag sluit ik mij bij vorige reacties aan. Het verhaal wil mij pakken, maar dat lukt nog net niet helemaal.
Nel Ewald: dank voor de reactie en tip. Of het lukt in 120 woorden..
@Berdien. Een interessant verhaaltje dat nog veel vragen oproept.
Om over na te denken! Mooi Berdien!
@Berdien, mooi, en wat een zacht einde.