Jo scheurde door de bocht. “Kicken!” riep iemand, maar Jo vond dit alleen maar eng. Er leek geen einde aan de racebaan te komen.
Gillend werd Jo wakker, veilig onder het prinsessendekbed. Gelukkig, het was maar een droom. Een jongensdroom. Bah. Jo hield niet van racewagens, maar van roze, glitter, ballet, mooie kleren en nagellak.
Opgelucht stapte Jo uit bed, kleedde zich aan en ging naar de ontbijttafel.
“Wat heb jij nu weer aan?” bromde Jo’s vader. “Al dat roze en die frutseltjes, dat is toch niets voor een jongen, ze gaan je op school nog uitlachen!”
“Doe niet zo ouderwets, papa,” bromde Jo terug.
Een dino aan tafel, dacht hij, dat is nog erger dan racen in een droom.
Schitterend Hekate! En niet alleen door de glitters.
Ok moest heel even bij Jo aan Jet denken. Jet Rebel. Leuk stukje met mooie uitsmijter.
Bedankt voor de reacties.
Mien, Jet Rebel ken ik niet, er is dus geen bewuste connectie.
Stefanie, las je stukje ook al op je blog, leuk! Ik was zelf als kind “een halve jongen” en mijn dochter is “een echt meisje” maar wel een die van dino’s houdt en voor dinokleren moet je op de jongensafdeling zijn, ik heb dus ook meer ervaring met het omgekeerde. Maar toen ze vertelde over de show die ze volgende week op school voor de ouders gaan doen en dat er een jongen roodkapje wilde zijn, en dat dat natuurlijk mocht maar dat iedereen het toch een beetje grappig vond, gingen mijn radertjes aan het draaien met dit themawoord
Dit stukje zou idd een mooi duo vormen bij dat van Stefanie.
https://120w.nl/2017/twee-blonde-staartjes/
Leuk Hekate, en mooi hoe ze die brommende vader beschrijft.
Een dino aan tafel: geweldig.
roldoorbrekend verhaal, mooi