Het was schemerig toen ik op reis ging, maar aangekomen scheen de zon volop. Ik zag mijn ouders, vrienden van vroeger, zelfs mensen die ik slechts van vergeelde foto’s uit oude plakboeken kende. Iedereen begroette mij alsof ik ze gisteren nog gezien had. De meester van de lagere school stak zijn hand naar me op.
De weg naar huis was als vanouds, alleen leek het lente, terwijl de winter op zijn eind liep. Alle oud-bewoners verwelkomden me zo hartelijk dat ik graag mijn huis met ze wilde delen. Dit was het paradijs.
Alleen jou zag ik nergens.
Ik zocht en zocht. Liep de poort uit. Opende mijn ogen en zag allemaal hoofden boven me hangen.
‘Rustig. De ambulance is onderweg.’
Bijna-autobiografisch? Hoe lang is je val nu geleden,@Hadeke?
Dit stukje typte ik op de i-pad op de ic onder de morfine https://120w.nl/2014/no-puedo-mas/ Mas Papo heb ik later alsnog ontmoet.
12 februari 2014 kwam ik er terecht.
De ervaring hierboven had ik niet. Van de aanrijding ben ik alles kwijt.
Overigens is Mas nu stadsdichter van Zutphen.
Kan ik me nog herinneren. En Mas natuurlijk ook.
@Hadeke. Goed verhaal.
Mooi verrassend einde!
Goed beeldend geschreven
Dit is een bijna dood ervaring
Bedankt voor jullie reacties.
@josé dat heb ik er inderdaad proberen in te verwerken.