Ik zet het laatste gedicht op het smartboard. Een grafdicht:
Hier ligt Poot.
Hij is dood.
Ik negeer bewust de ietwat ongemakkelijke glimlachen van mijn leerlingen. Dan vertel ik ze het verhaal van Huibert Corneliszoon Poot, de boer en dichter. Die na een hard leven waar drank en dwang een rol in speelden, eindelijk zijn jarenlang onbeantwoorde liefde tot zijn vrouw maakte. Samen kregen ze een dochter. Deze stierf na acht dagen. Waarna Huib nog één gedicht schreef. Een paar maanden later ging hij op vijfenveertigjarige leeftijd zijn dochter achterna. Honderd jaar na zijn overlijden verscheen bovenstaand grafschrift.
De glimlachen van mijn leerlingen zijn inmiddels getransformeerd tot nadenkende blikken. Wanneer we steekwoorden opschrijven komen we bij hele andere woorden uit.
@Arjan: ik heb in de herfstvakantie lekker veel tijd voor jouw 120 woord poezielessen!
@lisette. Als we toch geen herfstvakantie hadden.. Ben er ook blij mee.
Dat grafschrift moest honderd jaar duren?