Als je ziek bent, moet je proberen beter te worden. Even rust nemen, veel slapen, glaasje sinaasappelsap, en de koele hand van je moeder op je koortsige hoofd.
Dat was ziek zijn, toen ik kind was. Vol vertrouwen in mijn moeder, en anders de huisarts wel.
Ik herinner me het heerlijke gevoel van het prille herstel: weer zin in eten, spelen en het leven.
Zes jaar geleden raakte ik in een depressie. Ik was voortdurend radeloos en bang. Het duurde weken voordat ik de bodem van de put bereikte. Dat was bijna een prettig gevoel.
De tocht naar herstel duurt lang.
Ik verlang naar die koele hand van mijn moeder. Mijn recept bestaat uit pillen, praten en veel liefde krijgen.
Mooi het verlangen naar kindzijn verwoord, Lisette.
Een pijnlijk proces beschrijf je. Door de basis van de ‘koele’ troostende ‘hand’ heb je het recept voor herstel gevonden: veel liefde.
Heel herkenbaar voor mij.
Inderdaad. Als kind was alles nog zo lekker overzichtelijk. De handen van mijn moeder waren en zijn altijd van groot belang geweest voor mij. Soms voel ik haar hand, hoewel ze al twintig jaar niet meer op het aardse is.
@Nel, @Ewald, @Levja, dank voor de herkenning. Sinds kort heb ik de waarde van het praten met lotgenoten ook ontdekt. Een heftig. maar waardevol medicijn.
@Lisette. Veel respect! Buiten de pillen en depressie, herken ik veel van vroeger: mijn moeder en haar koele hand!
Lisette: het proces van depressie begrijpen en overzien is al de helft gewonnen. Niet dat het daarmee makkelijker is. Je schrijft er heel helder over, met of zonder troost kom je er wel.
@Han, met dank voor je respect!
@Berdien, dank, en de troost is wel echt nodig hoor
Lisette wat zet je dit openhartig en met klare taal neer. Zeker de liefdevolle hand herinner ik me ook van vroeger, wat een mooi beeld schets je daarmee. Ben er oprecht beetje stil van… Hartje voor deze tekst!
Mooi. Dat mensen kunnen verlangen naar de troost van een ander begrijp ik. Dat het hun kan helpen begrijp ik ook. Maar het verlangen zelf is mij eigenlijk vreemd.
@Marie, en van jouw complimenten word ik dan ook weer stil, dank je wel!
@Nele, interessant, begrijp ik nu goed dat jijzelf niet/nooit verlangt naar troost?
Herkenbaar, die jeugdherinnering. Als mijn dochter ziek is en daardoor lastig, denk ik altijd terug aan hoe mijn eigen moeder was toen ik ziek was, en probeer ik even lief en geduldig te zijn.
Heel mooi beschreven, dat van de depressie herken ik gelukkig niet, maar ik kan me door dit stukje wel goed inleven.
@Hekate, fijn dat je de herinnering kunt navoelen, en de depressie niet, die gun ik echt niemand.