‘Zelfs de tuin is vervuild. De hele wereld is een vat vol gif. Je kunt afgraven, maar het blijft een vervuilde bodem. Zelfs mijn moeder was giftig…
Vaten met giftige ideeën openen zich overal in de wereld; aanslagen op vliegvelden, op onschuldige burgers.’
‘Bert, Bertje, houd je rustig. Ga zitten. Hier, je medicijnen.’
‘Nee, ik kan er niet meer tegen. Het moet donker worden. Weg met dat licht van het voorjaar, waarin je alles nog langer ziet en hoort. Donker moet het buiten zijn. Donker moet het worden in mijn hoofd. Altijd winter.’
‘Bert, alsjeblieft…’
‘Nee, geen medicijnen. Mijn hoofd is er een reactor met chemische processen door geworden. Ik wil niet meer denken. Vergeten, laat me alsjeblieft alles vergeten…’
Ik kan me in Bertje verplaatsen.
Ewald, Bertje is daar blij mee!
Het is zo prachtig schrijnend geschreven. Ik hoop zo dat mijn wereld nooit donker en kleurloos wordt. Ik kan niet zonder licht en kleur.
@Levja. Je zou maar een trauma hebben opgelopen!
Wat naar voor Bertje, goed gevonden Han!
Indringend stukje, Han. Een pilletje om de leugens makkelijker te verdragen.
@Nyceway. Dank je wel!
Jammergenoeg zijn er meer Bertjes dan ik zou wensen, en veel te veel medicijnen ook….
Mooi stukje Han.
Alice, je hebt volkomen gelijk, helaas. Dank je!