De volgende dag nam ik Alina mee uit lunchen naar een Italiaans tentje in de buurt van ons kantoor. Ik wilde wel eens weten wat voor vlees ik in de kuip had. Ook was ik van plan een van mijn klanten zo snel mogelijk aan haar over te dragen. Wie weet wat haar jadegroene ogen bij deze lastpost voor elkaar zouden kunnen krijgen. Zij koos de spaghetti en ik nam de insalata caprese. Ik noemde de grote namen uit de showbizz, het bedrijfsleven en de politiek die ons riant betaalden om hun reputatie op peil te houden. Alina at en luisterde, maar tegelijkertijd leek het alsof haar aandacht ook naar iets anders afdwaalde. ‘Wat doe jij eigenlijk vanavond?’ vroeg ze.
Robbedoes, je eerste stukje vond ik veelbelovend en je tweede stukje doet daar gelukkig niet voor onder.
De slotzin impliceert een vervolg, dus ik ben benieuwd.
Dat is fijn om te horen, Ewald, dank je. Het verhaal ontstaat in kleine brokjes, geen idee waar het naartoe gaat
Robbedoes, dat is een leuke manier van werken. Je verrast niet alleen de lezer, maar dus ook jezelf. Lekker spontaan!
Je maakt mij nieuwsgierig wat de avond zal brengen.