Als ik mijn truttig diadeempje afdeed en in de spiegel keek, zag ik een afgeleefd, verwilderd mensenexemplaar. Pure horror. De bergen in mijn nieuwe omgeving begonnen te veel op mij te lijken. Of was het andersom? Ik had gewoon een professionele beurt nodig. Mijn man zag het ook. Hij gaf zelfs zijn volledige toestemming om vreemd te gaan.
Massimo-Jean-Louis-David was de kunstenaar, mijn hoofd een woeste berg. Zijn vingers vol ervaring en zijn geraffineerde mes gleden kunstig en bedreven als volleerde skiers door mijn haar. Ik kwam er buiten als een nieuwe vrouw. Met wat make-up en een andere jurk, paste ik misschien wel in de Vogue. Maar nu paste ik weer bij mijn gezin en dat was de hoofdzaak.
Die stoel doet ons hoofd vaak goed.
Grappig verhaal, Nele.
Mijn mag= mijn man?
@Nel: typo is aangepast. Thanks.
@Levja: goeie kappers zijn engelen zonder vleugels.:)
En je hoofd paste weer bij jou!
Dat is het wonder dat kappers kunnen verrichten.
Nele, de kapper als minnaar van je haar!