Later wist ze niet meer waar ze het verloren had. Was het de plek waar ze was blijven staan? In de meander waar het uitzicht over het water haar adem even met zich meenam. De ijzige lucht plakte haar neushaartjes samen. Met gekromde wollen handen waaierde ze nieuwe warme ademwolken in haar gezicht. Tussen haar gespreide vingers zag ze zonnestralen druppels water verlichtten. Een verlate vogel nam op weg naar de warmte een eendagsvlinder onder haar vleugels mee. ‘Wacht op mij’, luidde haar onuitgesproken wens.
Op eigen kracht weer vooruitgegaan. Rennend over het jaagpad, geen tijd meer verloren, heeft ze niet verder gekeken dan één pas vooruit. Passie bracht haar lichaam nieuwe warmte. Ergens onderweg liet ze het verleden vallen.
Dag nyceway, heel erg mooi geschreven, dus hartje.
Eén puntje: ‘verlichten’ hier i.p.v. ‘verlichtten.’
Mooi, nyceway! Daarom een
Heel mooi, hoe je het achterlaten van het verleden in beelden beschrijft, Niceway.
Mooi, de ‘gekromde wollen handen’. Ik voel bijna de kilte.
Ewald, Marlies, Nel en Alice,
Allen bedankt voor de fijne reacties.
Weet iemand hoe ik een wijziging kan aanbrengen/aanvragen?
gr. Nynke
Hallo Nynke, wijzigen kan alleen als je ‘veelschrijver’ bent geworden. Zie voor info hierover op het forum.
Groet, Ewald
Ook mooie beschrijving van kou naar warmte.
Leuk om stukjes in maart te lezen. Er worden voorzichtig wat lentekriebels rondgestrooid.
Mooi.
Mooi geschreven, zeg! Ademloos gelezen.
Erg mooi!
Lousjekoesje, Levja, Irma en Katie,
Bedankt voor de mooie reacties. Ik word er een beetje verlegen van.
gr. Nynke
Dromerig gevoelig! Mooi gedaan..
Mooi beschreven!
Met vriendelijke groet + hartje,
Chris
Zuster Nynke,
Een mooi verhaal. Met gekromde wollen handen…een mooi begin van een zin.
Martina, Chris en VmetdeVork,
Dank jullie wel voor de mooie woorden!