Het was aan een meander van een heldere rivier.
Er stond een trollendochter trots te lachen van plezier.
In een uitgeholde stam begon ze aan een tocht.
Terwijl ze van haar ouders al niet naar het water mocht.
Haar ouders bleven schreeuwen dat het water aarde neemt.
De zon moet je vermijden omdat het een trol versteent.
Daarom roeide zij zich ver van huis en met een doel:
Ze luistert nu alleen nog naar het hart en haar gevoel.
Het was aan een meander waar ze ooit eens is vertrokken.
Ze komt nog wel eens thuis maar die ouders blijven mokken.
Haar ouders vinden dat ze door het water zijn versteend.
Ze zitten op een eiland omdat water aarde neemt.
Beste VmetdeVork, sinds ik weet dat jij je gedichten als een rap schrijft, kan ik er meer mee. Als gedicht klopt het metrum niet altijd, als rap beter. Dus een verdiend hartje.
Mooi gedicht!
Prachtig, broeder Vork!
Ps versteend> versteent
Mooi verwoord. Het kind dat het nest verlaat en de ouders ongelukkig achterlaat. Heerlijk die trots lachende trollendochter. Ik zie haar voor me.
Weer een echte VmetdeVork. Hik alleen wat tegen de laatste zin aan. Die vind ik niet zo vloeiend lopen. Maar wie ben ik?
@Vork:
Tja, loslaten valt niet mee…
Weer heel mooi gedaan!
Op aanraden van broeders en zusters heb ik een fout gecorrigeerd en er een verhaaltje van gemaakt. Bedankt voor de reacties en jullie waardering.
Zo heeft het inderdaad meer impact @VmetdeVork. Zit nog steeds met de laatste zin. Misschien omdat ik dan lees: ‘Ze zitten op een eiland omdat water nu eenmaal aarde neemt.
Heel herkenbaar verhaal van dochter die het uitvaart.