Alleen haar spullen moeten nog worden uitgezocht. Mijn oog valt op een schriftje. ‘Sweet memories’ staat er op de omslag. Mijn hart bonkt; wellicht dat ik hier…
Ze was iemand van weinig woorden. Had ik maar echt met haar gesproken. Nu zijn zoveel vragen onbeantwoord gebleven. Ongeduldig blader ik door het schrift, van achter naar voren. Tranen van frustratie bevochtigen langzaam mijn wangen. Enkel lege bladzijden.
Dan, op de allereerste pagina tref ik toch een aantekening. Mijn dierbaarste herinneringen vind je hier niet… staat er, in haar handschrift geschreven… ik draag ze voor altijd in mijn hart.
Zomaar moet ik lachen om het onverwachte antwoord. Typisch mama. Ik lach zo hard dat mijn tranen verdampen. ‘Ik ook, mama. Ik ook!’
Heel mooi, Irma. Veel verteld in weinig woorden.
Voelbaar Irma. Ik heb zelfs nog een aantal verjaardagskaarten of zomaar briefjes. Heel kostbaar.
Ontroerend Irma. Zo vaak is er achteraf “Had ik maar…”
En dan is iemands handschrift kostbaar!
Dank jullie wel, Nel, Levja en Katie!
Zuster Moekestorm,
De omslag in dit mooie verhaal is niet het woord maar de omslag zelf!
Mooi!
Dank jullie wel voor de fijne complimenten, VVork en Hekate!