Tinus is meer een stropop omhuld door een lap stof dan een teddybeer. Hij heeft geen ogen en uit zijn oren komt stro zoals haar bij een oude man. Tinus ruikt naar andere tijden en hij wordt kleiner naarmate ik ouder word. Mooi door lelijkheid, tijden zoals de oorlog doorstaan toen ik er nog niet was.
Hij was van moeder, gekregen van een man op een fancy fair tijdens de crisisjaren van de vorige eeuw toen armoede gewoon was. Ik heb Tinus goed opgeborgen. Sommige dingen hoef je niet te zien als je maar weet dat je ze nog hebt en samen met je herinneringen opbergt – hopelijk vrij van alzheimer.
Tinus zal ooit vergaan, maar gooi nooit mijn herinneringen weg!
Mooi nostalgisch. Iedereen heeft wel zo’n knuffel…
@Irma. Hartelijk dank!
Je stukje doet mij tot nadenken stemmen. Waarom krijgt iemand alzheimer, waarom krijgt iemand kanker? Gelukkig kunnen we niet zelf kiezen wat ons wegvaagt.
Mooi Han. Het werkt inderdaad precies zo. Je hoeft het niet altijd te zien, je weet.
De eerste zin van de tweede alinea vind ik prachtig.
Ik heb ook zo’n Tinus, maar dan als aap.
‘Hij wordt kleiner naarmate ik ouder word’ mooi geschreven!
@Levja, Alice en Katie. Hartelijk dank!
Mooi Han. Wanneer je schrijft ‘gooi nooit mijn herinneringen weg!’ Is daar sprake van dan?
Mooi, Han. Vooral deze zin:
“Sommige dingen hoef je niet te zien als je maar weet dat je ze nog hebt”
@Nel. Dank je wel! @Desiree. Ooit zal iemand je spullen weggooien waar anders dan jij geen waarde aan gehecht wordt. En daarmee ook je herinneringen!
En nog het hartje. Dat miet via mobiel netwerk apart.
@Nel. Nogmaals hartelijk dank!
Knuffelstro. Opslaan in de hersens. Voor eeuwig. Mooi Han! ?
@Mien. Dank voor je leuke reactie!
je blijft je pop koesteren