Me ten volle bewust van het feit dat een openingszin lezers kan opleveren.
Dus tegen alle regels in start ik met een quote. Een quote van Hilary Mantel, schrijfster van Wolf Hall:
“Some of these things are true and some of them lies. But they are all good stories.â€
Nee, lieve lezers, ik ga dit niet voor jullie vertalen. Help yourself!
Als ik alle leugens ga verhalen die ik heb mogen aanhoren! Nou, dan ben ik nog vele jaren aan het woord. Dus breek mij alstublieft de bek niet open.
En toch en toch en toch! Hoe mooi verschuilt de mens zich achter de rede. Waarom vertellen wij zo graag? Wat willen wij aan elkaar duidelijk maken?
Weet u het?
Weet nog steeds niet of ik nu u of jullie moet gebruiken! Weten jullie/weet u het?
Tegen mij mag u JE zeggen, hoor. Of mag ik JE zeggen?
‘U’ kan ook voor een groep mensen gebruikt worden.
Waarom vertellen wij zo graag? Tja, het is ook een manier van verwerken van wat je hebt meegemaakt. En het delen van het gevoel wat je daarbij hebt. Het bekende ‘je hart luchten’. Als het waargebeurd is dan.
@Levja: er zijn tal van redenen waarom verhalen verteld worden, maar de mooiste reden, is, denk ik, dat het mensen samenbrengt.
@Lousjekoesje: fijn dat ik je mag zeggen en dat is wederzijds, hoor. Leuk je weer eens te begroeten bij mijn stukje. Ja, verhalen geven inderdaad veel lucht, ook opluchting. Wat mij betreft mogen er nog heel veel verhalen worden verteld en geschreven.
En wat het u en jullie betreft: als ik het hardop lees, vind ik u mooier klinken. Bij geschreven tekst jullie. Ik vind dit wonderlijk, dus vandaar.
@Nele: ik denk het ook, dat verhalen mensen samenbrengt. Het is al van eeuwen geleden en op verschillende manieren. Ik vind het fascinerend.
Dat is mooi gezegd, Nele.
@Levja, dat snap ik wel. De lezer kan het verkeerd begrijpen. Anders schrijf je ‘u allen’. Een presentator opent ook vaak met ‘U allen van harte welkom…’
@Lousjekoesje: Ga ik nog even over nadenken. Dank je voor meedenken.
@Levja. Het kan beide natuurlijk. Als je je richt tot een bekend select gezelschap, zoals hier, wellicht ‘jullie’. Stel dat het in een boek gepubliceerd wordt, dan zeker ‘u’.
@Han: Met je eens. Wat mij opviel is dat als ik het hardop las, jullie ineens raar klonk. Zo vind ik alstublieft ook veel mooier dan alsjeblieft. Zwart op wit dan. In het echt ligt het er dan helemaal aan tegen wie je het hebt.
Met ‘jullie’ maak je de lezer makkelijker tot bondgenoot, zonder dat deze daarvoor zelf kan kiezen. ‘U’ schept naar mijn gevoel iets meer afstand. Om daarmee te spelen, zou je de laatste zin expres met ‘U’ kunnen schrijven.
@Hadeke: Dank u
@Levja. Helemaal mee eens. U is formeler. Te meer daar iedereen tegenwoordig elkaar tutoyeert.
@Han: Ook dat speelde door mijn hoofd. Ik ben er weer veel meer op gaan letten en zeg dus ook veel meer u als ik mensen niet echt goed ken. En het heeft een gunstige wisselwerking, merk ik.
@Levja. Dat is mijn ervaring ook. Enige afstand, zeker kinderen t.o.v. van volwassenen, kan geen kwaad.
@Han: In mijn ogen levert het zelfs iets moois op! Bij onze Vlaamse vrienden is het nog heel gebruikelijk. Daar is ook nog het ge en gij. Vind ik ook prachtig. En in Engeland helemaal gemakkelijk met you. Hoewel thou ook mooi is, maar vaak in andere context.
@levja. leuk dat Vlaams; lees maar Griet Op de Beeck!
@Han: zeker en vast zoals daar wordt gezegd. En Griet Op de Beeck staat heel hoog op mijn lijstje.
@Levja. Al veel van haar gelezen!
@Han: hoop je daarin te volgen.
Tot mijn 10e ofzo zei ik nog u tegen mijn ouders. Ik zei ook u tegen mijn 10 jaar oudere neef, maar dat moest ik nooit meer doen. Nu zeg ik jij tegen de collega en de buurman van 75+.
@Lousjekoesje: tegen mijn ouders zei ik op latere leeftijd ook wel eens jij, maar nooit als er anderen bij waren. Tegen een mevrouw van in de negentig heb ik moeite om jij te zeggen. Terwijl ze regelmatig zegt, zeg nu eens je en jij. Ik lach dan altijd en zeg dan: “Denk maar jij bij u!”