Er is een tijd geweest dat ik niet meer kon eten. Het bracht te veel pijn, te veel herinneringen met zich mee, te veel spoken die mij niet loslieten.
De Engelse marinade van mijn goedige tante Olivia liet me huilen. En dan niet van de grote hoeveelheid look die ze er altijd in deed. De spekjespasta van mijn lievelingsoom Adam liet me al op voorhand braken, niet omdat zijn pasta niet vers of lekker genoeg was.
Een jaar verbleef ik in de kliniek samen met andere anorexiaatjes.
Voedsel is nog altijd erg beladen. Maar nu kan ik weer genieten, zelfs van een salade niçoise. Omdat ik wil leven en omdat ik er even veel recht op heb als dictatoriale snorren.
@Ewald: de ex-ouders van de HP, zowel de moeder als de vader, hadden allebei een lelijke, schurende snor, met daarnaast nog tal van onaardige karaktertrekken. En nu ben ik weg. Doei.
Dan is je HP er nog goed uitgekomen, Nele ☺
mooi, dat je je van spoken hebt bevrijd.
@José: dit is fictie hoor. De dag dat ik niet meer eet… Ik ben hem nog niet tegengekomen. Eigenlijk zou ik 120 kg moeten wegen…