Schrijf mee!
« »

Column, Eten & drinken, Fictie, Mensen, Politiek

Snorrige spoken

18 juli 2016 | 120w | N.D.D. | 3

Er is een tijd geweest dat ik niet meer kon eten. Het bracht te veel pijn, te veel herinneringen met zich mee, te veel spoken die mij niet loslieten.

De Engelse marinade van mijn goedige tante Olivia liet me huilen. En dan niet van de grote hoeveelheid look die ze er altijd in deed. De spekjespasta van mijn lievelingsoom Adam liet me al op voorhand braken, niet omdat zijn pasta niet vers of lekker genoeg was.

Een jaar verbleef ik in de kliniek samen met andere anorexiaatjes.

Voedsel is nog altijd erg beladen. Maar nu kan ik weer genieten, zelfs van een salade niçoise. Omdat ik wil leven en omdat ik er even veel recht op heb als dictatoriale snorren.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van N.D.D. of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

4 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »