“Niet teveel krabben.” De dokter had me zo gewaarschuwd: “je hebt een heel dunne schedel; daar moet je voorzichtig mee doen.”
Maar ja, het jeukte zo. Ik kon niet van mijn hoofdhuid afblijven. Uren had ik lopen krabben, toen ik dat bobbeltje voelde. Boven op mijn hoofd. “Een puistje,” dacht ik. Maar het was geen puistje. Voordat ik er erg in had, had ik een gedachte uitgeknepen, en die ging er snel vandoor. Koortsachtig liep ik al mijn andere gedachten langs, om te achterhalen welke het was. Tevergeefs.
Hierbij mijn oproep:
als je een vrijzwevende gedachte ziet, en je vermoedt dat hij van mij is, neem dan alsjeblieft zo snel mogelijk contact op.
Je mag rekenen op een bescheiden beloning.
Oh, ik lees dit stukje nu pas. Onderweg tijdens mijn wandeling zag in opeens een losse gedachten voorbij zweven. Als ik geweten had dat het de jouwe was, had ik wel actie ondernomen. Jammer.
Succes bij de zoektocht, Gijs.
Misschien deze gedachte gewoon de vrije loop laten @Gijs. Superleuk weer.
Een vluchtige gedachte… Die vind je nooit weer
Aha, dus die gedachte die plotseling voorbij kwam, was waarschijnlijk van jou! Sorry, ik kon hem niet vasthouden.
die bescheiden beloning had een stuiver kunnen zijn.
Inderdaad, José! Slim!
Als mijn gedachtes te zeer de vrije loop nemen, komen ze meestal op een onverwacht moment ineens opdagen. Ik hoop dat de jouwe de weg terug vind.
@Nel, @Levja, @Frank, @Marlies, @José, @Ingrid: allen dank.
Het is hartverwarmend om te merken hoe er wordt meegeleefd.
Niet lang nadat ik deze oproep had geplaatst, gebeurde er iets waar ik jullie graag deelgenoot van wil maken. Ik merkte dat ik een gedachte had die ik nog nooit eerder had gehad. Blijkbaar maakt het verscheiden van de ene gedachte weer ruimte vrij voor een nieuwe gedachte.
Ik staak dan ook mijn zoektocht naar mijn vervlogen gedachte (mijn dank nog voor alle moeite die jullie gedaan hebben). Wellicht kan mijn oude gedachte iemand anders nog tot nut zijn.
Met vriendelijke groet.