Het gelach van de jonge Sandra achter de houten tuinschutting trok mijn aandacht. Al voelde mijn op leeftijd gekomen lichaam te pijnlijk aan om welke beweging dan ook nog uit te voeren, toch wilde ik mijn kans wagen om door het kleine gaatje vlak naast mijn hoofd te kunnen loeren.
Met veel moeite lukte het mij, ik had nu een mooi zicht op Sandra Shop en Rik Riek, beide voorover geleund van het lachen. Of was het bij Rik ook door de ouderdom? Ooit was ik dat jong giechelend ding naast hem, maar nu voelde ik mij oud en afgedankt. Tranen vonden een weg naar mijn ogen, maar ik wilde niet wenen, dat gaf immers vocht op mijn oude knoken.
Mooi verhaal, Jamie met een ondertoon van melancholie. (vooral in de slotzin)
De rancune is bij de hp bij het ouder worden verzacht, maar is nog wel,voelbaar.
Dank u. Ik vind het zo leuk dat je met weinig woorden soms zoveel kunt zeggen.
vanuit de voyeur geschreven.