De bodem is in een lange strook bedekt met wilgentakken. De bast van de wilg bevat een pijnstillende stof. Wie weet, heeft hij er nog profijt van.
Precies in het midden ligt de jute zak.
Met een riek schep ik de aardappels in de kruiwagen. Kluiten aarde vallen tussen de tanden door naar beneden. Ik kieper de knollen uit over de houten ondergrond.
Zo verplaats ik de hoop van de ene naar de andere kant.
Tot slot dek ik het geheel met stro en een dikke laag zand af. Ik steek de riek op het hoogste punt in de grond en bind er een dwarslat aan vast. Zo’n opzichtige grafheuvel is vast geen onderzoek waard.
Vanaf vandaag slaap ik alleen.
Spannend en aards geschreven, Hadeke. Er is veel verborgen onder de oppervlakte.
Zeer passende titel.
@Hadeke, wat ben je toch een morbide type als schrijver, kort en krachtig maakt (meestal) zij er een eind aan. En in 120 woorden weer erg mooi beschreven!
@Hadeke: het is dat je zo goed schrijft, anders zou ik je griezelig vinden. Een gebbetje hoor van deze eigenheimer. Goed stuk met klare titel.
doet me denken aan die schrijver in Friesland wiens vrouw verdween
Mooi geschreven, Hadeke. Wel luguber.
José, het is dat Hadeke niet in Friesland woont, of…?
Hadeke… Ik moet je bekennen… Ik ben een fan!