Achter de voordeur, in de verschillende kamers, liggen de resten van wat vroeger heel was. Afgedankte onderdelen die liefde heten, vertrouwen, empathie of respect.
Ooit was de deur nog een veilig baken tegen de meningen en aannames van de buitenwereld. De muren waren onneembaar.
Maar de oordelen drongen door de kieren heen, wisten mee te liften met de spaarzame zonnestralen, die langs de half gesloten gordijnen naar binnen glipten, vermomd als onschuldig nieuws. Gif dat over de glasvezels letters vormde, woorden, zinnen, verhalen, beschuldigingen. Haat.
En zij had een mening. Het werd verminkt. Gevoed door het complotdenken.
Hier sta ik dan. Ooit een standvastig Bouvier. Nu een vals grommende junkyard dog, die weet dat de beveiliging aan alle kanten lekt.
Een mysterieus stukje. Een minder mysterieus stukje. Een Hadeke-stukje. 120 woorden. Precies genoeg.
Los van de ketting. Mooi stukje. Vormden moet zijn vormde.
Dank jullie wel.
@mien aangepast
Een stukje dat blijft hangen.
Onze bouvier bleef tot op het laatst standvastig! Mooi weergegeven.
Een junkyard dog? Een autokerkhof-hond? Nee, maar. Weer wat bijgeleerd.
PS: zij heeft nog altijd een mening. Collega’s noemden haar ooit eens een pitbull. Dat kan wel kloppen: als ze gebeten wordt, dan bijt ze terug, zelfs als ze het niet kan halen tegen een groter hondje of een roedel, en zelfs als ze daardoor riskeert om volledig opengereten te worden. Ze heeft een hart van goud en een kop van steen. En ze houdt van verhalen. Ook als die over haar gaan en als die pertinent onjuist zijn. Ze probeert er zelf ook te schrijven. Omdat ze eraan verslaafd is.
Google maar eens op Jim Croce en Bad Leroy Brown. Verder is het een verhaal dat bedoeld is om veel invullingen aan te geven, zonder specifiek etiket van mij uit.
@Hadeke: ik vind het een goed geschreven stuk. Wie of wat de mogelijke invullingen ook zijn. Er zijn veel Dionnes in deze wereld.
Ik ervaar het als een stukje over mishandeling