Schrijf mee!
« »

Cultuur, Eten & drinken, Fictie, Maatschappij, Mensen, Politiek

Mortuarium

6 april 2016 | 120w | Janine Geerling | 11

Van buiten zie je het niet. Er groeit pas een vermoeden als je de zware deur opentrekt, en er een zweem van iets vergetens je neus indringt. Je speurt verwoed de glazen etages af, maar daar is het niet. Nooit, eigenlijk.
Beneden blijft je blik plakken. Een herinnering schurkt tegen de halfdoorschijnende wand, en je weet: iets ligt daar al heel lang onvervuld te wachten; in schaamte, stilte, onbegrip, moederziel alleen of in een groepje – een heel legioen wellicht van groene huiden, witschuimende vlekken en vocht dat als pus door plastic lekt.
Je opent de la van je zelfgecreëerde mortuarium, aanschouwt de verwaarlozing, ruikt je schuld, en gooit de lijken in de pedaalemmer. Gelukkig, van buiten zie je het niet.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Janine Geerling of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

21 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »