Ik loop weg van huis, dieper het donkere bos in. Ik weet waar ik heen ga. Ik heb alles bij. Maar nu gaat het gebeuren, nu doe ik het echt. Hier heb ik te lang op gewacht. Ik ben er klaar voor. Ik loop naar de plek waar ik zo vaak ben geweest. Nog nooit is het hier zo donker geweest, ik ben er nooit ’s nachts geweest. Maar nu is het zoveel mooier. Dit kleine open plekje midden in het ondoordringbare woud. De volle maan staat precies boven me. Geobsedeerd aanschouw ik de maan. Ik voel Juno’s aandacht. Ik zet gauw de spullen klaar en pak even mijn rust. Het wordt me teveel.
Niemand zal me hier ooit vinden.
Ai, de hp maakt er toch geen einde aan?
Wat kunnen we doen om de hp te redden?
Mooi geschreven.
Diede, door bepaalde gebeurtenissen deze week raakt jouw stukje een beetje ondergesneeuwd. Een triest stukje. Niet de eerste keer overigens, een triest stukje van jouw hand. Hopelijk fictie.
Dankjulliewel!
Het leuke is dat ik een heel ander beeld heb in mijn hoofd dan dat jullie waarschijnlijk hebben. Nu ik het nog eens teruglees is het inderdaad een best triest stukje.
Gelukkig is deze totaal niet waarheidgebaseerd.
Gelukkig dan maar, Diede. Wanneer je een stukje plaatst, kun je zelf een categorie uitkiezen. Boven jouw stukje staat communicatie. Kies volgende keer fictie, dan maken mensen zich niet nodeloos zorgen.
Ben zeer benieuwd wat ze van plan is…
Een heel open einde. Intrigerend.
Intense beschrijving, maar ik wil inderdaad graag iets meer weten over wat er gebeurt aan het einde.
@Ewald, daar heb je gelijk in ja! Ik was het helemaal vergeten
En wat het einde betreft…. dat is vind ik de kunst van de eigen fantasie.
verdrietig stukje, goed ingeleefd; enigszins muggenzifterig, na bij zou mij moeten worden toegevoegd.