Minstens twintig zelfmoordenaars hangen als stropoppen in het nare bomenbos van mijn nachtmerries. Ik hoop innig en oprecht dat er geen meer bijkomen.
Hun lijden was te groot. Dat kan ik respecteren zonder oordelen.
Ik wil er zelf niet aan meedoen. Met pijn, ongeluk en lijden behoor je te lachen, vind ik. Mijn humor wordt niet altijd gewaardeerd. Zwartgalligheid regeert. Mensen vinden het ongepast. Omdat ze niet genoeg hebben meegemaakt. Tot ze eens zelf ernstig worden geraakt… Tot ze zelf moeten kiezen of ze willen lachen & leven of huilen & sterven.
Pijn is er eigenlijk om te delen. In culturen waar pijn gedeeld wordt komt zelfmoord veel minder voor. Dus bij deze geef ik met graagte mijn keelontsteking aan jullie door.
Kiezen op elkaar dan maar. Gedeelde smart is halve smart. Met als voorwaarde (h)erkenning. Mooi stukje Nele. Ik weet niet waarom, maar moet ineens denken aan de film Mississippi Burning. Waarschijnlijk door de associatie bos en stropoppen. Gruwelijke film die gezien mag / moet worden.
@NedledeD: dank u! Gelukkig kunnen we zonder stem nog verhalen.
Mooi stukje met de afsluitende alinea voor overweging. (En ik neem graag een stukje keelontsteking bij je weg, beterschap!)
als je pijn moet inslikken kan de boosheid naar binnen slaan