‘En toch moet je het beloven.’
‘Ik kan nu eenmaal moeilijk Nee zeggen.’
‘Wil je een jaknikker blijven?’
‘Dat ben ik niet, maar ik heb moeten leren flexibel te zijn.’
‘Wat heeft het je gebracht?’
‘Niets, alles moet je zelf halen.’
‘Juist, sla eens met je vuist op tafel!’
‘Doe je een stropdas om?’
‘Uiteraard.’
‘Voor wie dan?’
‘Voor mezelf; ik blijf bij mezelf.’
‘Goed zo!’
‘Denk aan je lichaamstaal. En… hij is niets meer dan jij.’
‘Kom maar op, laat het er maar op aankomen. Nee wordt vandaag het sleutelwoord…’
Ik zeep me voor een tweede keer in. Ik oefen voor de laatste keer het nee schudden: kin omhoog, borst vooruit. Mijn spiegelbeeld zwijgt nu, anders snijd ik me.
Han, je kán het, als je er zelf maar in gelooft! ☺
Uiteraard, Ewald! Dank je!
Oef, niet snijden, hoor.
Levja, dank je voor je bezorgdheid!