Vanuit de bergen kronkelt een waterstroompje naar beneden. Naadloos meandert het rond stenen en keien, om in een tiental smallere stroompjes verder te gaan.
Twee kleine jongens proberen verwoed de weg van het water te stoppen. Ze zeulen met stenen en schreeuwen opgewonden wanneer het hen lukt een stroompje voor even tot stilstand te brengen. Lang duurt de euforie niet. Het water laat zich door niets of niemand tegenhouden.
āHet is jouw schuld!āschreeuwt de grootste jongen. āJij pakt te kleine stenen.ā
Woedend gooit hij een kei naar zijn broertje en raakt hem vol op zijn slaap.
Na de eerste schrik ziet hij tot zijn verrukking dat het water zich ophoopt achter het levenloze lichaam. Hij heeft het juiste obstakel gevonden!
Mooi Katie. Heftig dat einde. Of hij krijgt berouw of het is een psychopaat in de dop.
Mini thriller! Wordt vervolgd?
Katie laat zich van een andere kant zien!
Een abrupte wending in het lieflijke verhaal van twee spelende jongetjes. Verrassend. Ben benieuwd naar het vervolg!
Katie, briljant hoe je associatief motieven uit het KaĆÆn en Abelverhaal en het verhaal van David en Goliath met elkaar verbindt tot een vloeiend lopend en spannend verhaal.
Een extra groot hart!
Nyceway, Martina, Ewald, Alice en Nel, bedankt voor jullie reacties.
Ik denk dat het jullie zal verbazen wanneer ik zeg dat dit verhaal op waarheid gebaseerd is. Op een strand in Zuid Afrika speelde dit tafereel zich voor mijn ogen af. Gelukkig liep het in werkelijkheid beter af met het jongste broertje, hij was slechts buiten westen.
Van je familie moet je het hebben, Katie.
Poeh, (bijna) waargebeurd dus. Ik dacht ook direct aan de Bijbelse figuren.
Een vervolg? Dit stukje staat al als een huis.
Oei, wat een triest eind van een mooi stukje. Rake opmerking van @Nel!
@Katie, wat een onverwachte wending in dit verhaal. Ondanks dat, stroomt het verhaal wel door.
– āHet is jouw schuld!āschreeuwt
Hier ontbreekt een spatie en daardoor klopt het woordenaantal niet.
Zuster Katie,
Een sterk verhaal over mensen.