Gideon was laat begonnen aan zijn avondwandeling door de duinen en in de verte ruiste de zee.
‘Ik ben te laat vertrokken’ dacht hij. ‘Volgende keer moet ik vroeger opstaan.’
Sinds jaar en dag maakte hij deze wandelingen na zijn werk. Ze maakten hem rustig en hij had de gelegenheid om na te denken.
In de verte zag hij een licht dat scheen over de verlaten ruimte om hem heen. Langzaam zwalkend kwam het, door een flauwe bocht in de weg, zijn kant op.
Gideon stopte met lopen en wreef in zijn ogen maar die bedrogen hem niet: Een ruimteschip!
En aan boord Marsmannetjes!
Wat nu? Vluchten kan niet meer…
Hij beloofde zichzelf weer op te houden met de LSD.
« Eenzame zelfredzaamheid
Miserabel sprookje 49 -Idem »
« Eenzame zelfredzaamheid Miserabel sprookje 49 -Idem »
Cultuur, Fictie, Maatschappij, Mensen, Natuur
Het besluit
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Berio of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
Reageren
« Eenzame zelfredzaamheid Miserabel sprookje 49 -Idem »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Nagedachtenis)
Recent
- Doe niet zo kattig!
- Kroontje
- 1064 Ëš Celsius
- Ridder van het laatste woord
- Tand om tand
- Zuiver scheerwol
- Vouwtje
- Duitse staander (2)
- Voorval
- Cuspidaat
Recente reacties