‘Waarom zit die oude vrouw te wiegen in haar schommelstoel met die zware kist op haar schoot?’
‘Omdat ze dement is daarom.’
‘Vrouw, waarom die vingers tussen de kist en het deksel?’
‘Omdat ik dan de kier kan zien!’
‘De kier?’
‘Waarom wil je die zien?’
‘De kist bewaart mijn geweten en via die kier begluur ik die voorzichtig.
Eerst durfde ik niet zo goed. Ik zag zwarte tijden, maar toen zag ik ‘Hem’ en Hij vroeg of ik in ‘Hem’ wilde geloven. De kier werd toen steeds minder eng. Nu zie ik zelfs wat licht.
‘Laat mij eens kijken!’
‘Ik weet niet of…? Gelooft u ook?’
‘Ik geloof alleen in mijzelf!
Laat me kijken!
‘Goed.’
‘Sluit hem weer!
Alstublieft…?”
Heel bijzonder
Fascinerend verhaal, Jessie.
In, zoals meestal in jouw verhalen, een mystieke inslag.
Ik lees ze graag!
Bijzonder, Jesse.
@Jessy: Heb jij je bewust niet aangemeld voor het schrijfthema?
Levja, inderdaad iets niet goed gegaan.
Ik probeer dit nog even te veranderen.
Dank je!
@Jessy: Goed zo, nu sta je erbij. Dit goede stukje verdient dit en verdient ook veel hartjes.
intrigerend Jessy!