‘Hé, hallo, hoe is het?’
Ik doe mijn zonnebril af: je moet elkaar in de ogen kunnen kijken.
Nee, ik schuif hem niet boven op mijn hoofd zoals iedereen. En ik ben niet iedereen: ik ben ik, uniek, zoals iedereen.
‘Goed,’ antwoordt ze en ze geeft me drie zoenen. Ze draagt een zonnebril met groen, geel en rood.
‘Je ziet er goed uit,’ zegt ze kijkend door een bepaalde kleur van haar bril.
‘Jij ook.’
Zij vertelt, ik vertel. Ik luister, ook naar het verhaal over haar zoon…
Hoe ziet iemand jou? Geen spiegel geeft het antwoord.
Als schrijfjunk vertel ik erover, kleur soms iets over de lijntjes waarbij ik probeer onder de radar van te felgekleurde zonnebrillen te blijven.
We hoeven niet meer alleen door een roze bril te kijken. We worden veelkleurig en kunnen zo ook schrijven. Snel eropin gesprongen Han.
@Levja. Dat is nu juist wat ik hiermee bedoel! Dank je.
Ik mis nog de zwarte bril. Tekst die niet door de beugelgenerator kan.
@Mien. Ik houd het bij mooie keuren en kies niet voor zwart.
Je hebt je deze keer leuk laten inspireren, Han.
Het gaat er vooral om hoe iemand zichzelf ziet.
Misschien wel een idee: oranje vervangen door zwart. Ik neem het mee. Leuk stukje Han.
Zijn Han en Mien dezelfde persoon???? Of komt het omdat ik mijn leesbril niet opheb?
@Frank. Mien…? Ik heet Han.
@Ewald. Dank je!
@Ingrid. Uiteraard is je zelfbeeld het belangrijkste. Maar het gaat er in dit stukje om hoe een ander jou ziet; ongeacht of dat juist is.
@Han, excuus! gecorrigeerd. Rest van de reactie blijft wel staan
@Frank. Excuus aanvaard, haha! Je zag het kennelijke met je verkeerde bril; de kleur laat ik in het midden.
@Han: mooi. Maar mag ik erop wijzen dat de schrijver slechts één spiegel is? Er zijn zo veel spiegels, en hoe je je zelf ziet hangt af van de spiegels waar je in kijkt. (En welke bril je die dag op hebt.)