Ze is als verlamd. Het gewicht van verpletterende jaren breekt haar op, scheurt haar open. Haar lichaam en geest zijn onbekenden voor haar geworden. Haar huid is nog wel zacht maar geulen van waanzin hebben hun groeven getrokken. Haar gedachtes laten haar niet met rust. Nooit.
Waarom kan ze niet meer hoelahoepen? Waarom flikkert ze tegen de muren omdat haar motoriek naar de gallemiezen is gegaan? Waarom deden zij wat zij deden?
Ze weet zich geen raad. Ze is nu alleen. Van de een is ze gevlucht, de ander, gelijk aan de eerdere, probeerde haar te doden. Beiden hielden van wurgen.
Ze drinkt niet overdag. ’s Avonds druppelt de whisky als morfine naar binnen. Ze kijkt uit het raam. Verlangend.
Mili, triest verhaal, dat je naar de strot grijpt.Sommige vrouwen hebben er een talent voor om keer op keer voor de verkeerde man te kiezen.
Het slot vind ik ontroerend: toch nog verlangend. Waarnaar?
Ik hoop oprecht dat jouw HP naar iets levends verlangt…
@Nel en @Nele, ik vermoed verlangen naar hoop. Dank voor jullie reacties.
Oef! Graag geef ik deze vrouw een hoopvolle knuffel.
@Levja, ik zal haar je lieve knuffel doorgeven. Merci.