Een windvlaag door de ruimte ritselt het plastic uit haar slaap. Langzaam kruipt de ochtend door de beslagen ramen, toont wanden ontdaan van een gezicht. Stofhopen. Spatten. Gaten. De stilte schuift gelaten naar een schaduw toe.
Weldra komen de schelle geluiden, de instrumenten, het harde licht. Rondstampen in een open wond, het einde nog niet in zicht.
Wachten is het. Wachten tot de botten zijn gebroken, tot het boren is gestopt, het slaan, het hakken; tot het druppen van de kraan beslecht is, tot de muren weer staan, het hart een plek vindt. Wachten is het. Wachten op het zachte strelen van bewonderende stemmen, het ritme van de treden, de geuren, de lach – wachten tot dit lichaam weer leven mag.
Verrassend perspectief. Heel mooi, Janine.
Dank je, Ewald!
Topstukje, Janine.
Origineel, spannend en heel goed geschreven.
Een poëtische worsteling in mooie woorden gevangen. Topstukje. ðŸ‘
Prachtig. Ik dacht eerst dat het over een eenzame geknevelde vrouw in een verlaten loods ging (maar dat komt misschien ook omdat ik met dat idee heb rondgelopen voor de 120w van deze week). Na een tweede keer lezen -en ook de titel gelezen te hebben vermoed ik dat het om een extreme makeover gaat. Heel mooi beschreven.
Mysterieus komt het op mij over.Bijzondere sfeer!
Dank voor jullie reacties! 😊😊😊
@Alice: de verbouwing van een huis, daar begon ik mee, en gaandeweg werd het (ook) een mens, een operatie…
Sterk, treffend en oh zo mooi.
Dank, @o_verschreef!
Ik vind het bijna adembenemend.
@Levja 😊â¤ï¸ðŸ˜Š
@Janine: ik vind dit een parel.
(De hartjesteller doet het bij mij niet, computers hebben gewoonlijk iets tegen me waardoor ze graag tegenwerken.)
Dit doet me denken aan een verhaal over een nood-operatie in Afrika die met slechte materialen en gebrekkige verdoving wordt uitgevoerd. De patiënt kan alleen maar wachten en lijden.
Wat een compliment, Nele, merci! 😊