Gehoond en vernederd. Vergeleken met zijn collega’s waren de pesters tijdens zijn middelbare schooltijd deugnietjes geweest. Na jarenlange therapie kon hij inmiddels glimlachen om de opsluitingen in het toilet, de lekke banden en het verstoppen van zijn boeken. Werkdagen waren een hel. Genegeerd en onderwerp van achterhaalde kantoorhumor. Nee, plezier in zijn werk had hij niet. Kende hij überhaupt nauwelijks. Haat wel. Vandaag was het de dag van de haat. Dé dag van Kiemer Joustra. Hij kuste zijn moeder vaarwel en vertrok met zijn rugtas. Onderweg dagdroomde hij over angstige blikken. Over hersenen op bureaus. Bij het vierde station stapte hij uit en de trein reed verder. Kiemer voelde op zijn rug. Leeg! Huilend sprong hij voor de passerende goederentrein.
Woorden zijn hier overbodig.
Tsja, het is een wrang stukje geworden, Levja. Nogal een tegenhanger van de eerdere limerick. Ik kan in ieder geval een lach en een traan afvinken voor vandaag
Oh geweldig. Hier hou ik van. Lekker bizar, Matthijs. Knap geschreven.
Dank je, nyceway!
Tragisch verhaal Matthijs!
Beste Matthijs,
Drama in optima forma! Al, had hij voor die rugzak altijd nog even bij Gevonden Voorwerpen kunnen navragen.
Gr. + hartje,
Chris
Tragiek en drama komen op de een of andere manier regelmatig terug in mijn stukjes. Al probeer ik het wel af te wisselen met luchtiger onderwerpen. Bedankt in ieder geval, Katie en Chris!
@Matthijs. Dramatisch goed!
Dank je, Han!
Aangrijpend.
Voor wat betreft de rugzak denk ik eerder dat er een inhoudsloze rugtas aan zijn schouders hangt…
Groeten & hartje, Rolf van der Leest
Dank je, Rolf. Mijn intentie was dat hij een rugtas met explosief/wapen(s) meenam om wraak te nemen op zijn collega’s, maar de tas in de trein liet liggen. Nu zie ik dat jouw uitleg ook mogelijk is. Aan de ene kant prima als de lezer er zijn eigen uitleg aan kan geven. Aan de andere kant misschien het bewijs dat de schrijver het idee in zijn hoofd niet goed genoeg heeft uitgewerkt op papier. Jouw opmerking zet me in ieder geval aan het denken en maakt me (zelf)kritisch. En dat is altijd goed Thx!
@Matthijs: volgens mij is dit stukje wel voldoende uitgewerkt voor 120-woorden. Het wordt een ander verhaal in een verhaal met meer woorden, dat wel.
Ik vind het geen bizar stukje: treinspringers komen regelmatig voor, vraag maar eens aan zij die de treinen moeten schoonmaken… Ik hoop dat de HP ‘een goede sprong’ heeft gemaakt. Je zal maar met de schande van een mislukte zelfmoordpoging in een rolstoel zitten zonder benen. Nog erger wordt het dan als je collega’s je dan komen bezoeken met een stinkende ruiker bloemen.
Klopt helemaal, Nele. Triest genoeg komt dat heel vaak voor met enorm veel ellende voor alle betrokkenen. Blijft een groot probleem, maar is helaas nooit helemaal te voorkomen. Dat maakt dit stukje ook niet bizar. Eerder wellicht omdat er in deze 120 woorden zoveel drama en (plannen voor) geweld zit, dat het bijna absurd wordt. Het is in ieder geval zeker niet mijn bedoeling geweest om de spot te drijven met zelfdoding op welke manier dan ook.
Broeder Zantinga,
Dit verhaal komt aan als een goederentreieieieieieieieiein….
Dank, broeder VmetdeVorkorkorkorkork
Wat een tragiek, Matthijs. Indringend weergegeven,
Dank je, Nel